Op de vraag naar zijn track record van 1000+ bloeddonaties, zegt James Harrison eenvoudig:"Een uur van je tijd is een leven lang voor iemand anders."
Het is waar, vooral voor hem. Zie je, Mr. Harrison is Rhesus negatief en zijn bloed wordt al tientallen jaren gebruikt om een potentieel dodelijke toestand te bestrijden die baby's van Rhesus -negatieve moeders beïnvloedt. Het komt in de vorm van een schot gegeven tijdens de zwangerschap of net na de geboorte, meestal Rhogam genoemd in de Verenigde Staten en anti-D in andere delen van de wereld.
Toen ik een exemplaar van Anti-D in Midwifery pakte, geschreven door Dr. Sara Wickham PhD, RM, MA, PGCERT, BA (Hons), hoopte ik zwart-witte antwoorden op die vragen te ontdekken. Waar ik in plaats daarvan mee wegliep, is een diep respect voor de keuzes die Rhesus negatieve vrouwen moeten maken, en de wens om meer (en beter) onderzoek op dit gebied te zien. In dit bericht ga ik delen wat ik tot nu toe heb geleerd - ik hoop dat je het nuttig vindt!
Houd er rekening mee dat-zoals ik schreef in mijn berichten over de vitamine K-opname, Glucola en GBS-positief zijn-"Beste Boo-boo Kisser ten zuiden van Puckett's benzinestation" ongeveer net zo officieel is als het voor mij professioneel wordt. Ik ben geen arts, dit is geen medisch advies en uw beslissing is helemaal aan u. Als je hier wat overtuigd van nodig hebt, lees dan mijn volledige disclaimer waar ik het steeds opnieuw zeg.
SPECIALE OPMERKING:Normaal gesproken palen zoals deze trekken uit veel verschillende bronnen. Deze is uniek omdat het vooral afhankelijk is van anti-D in verloskundige, met slechts een paar updates op basis van onderzoek die beschikbaar kwamen nadat het was gedrukt. Als u een verloskundige of geboortemedewerker bent, raad ik ten zeerste aan om in haar boek te investeren. Er is zoveel waardevolle informatie over de beste zorgpraktijken die niet in dit artikel worden behandeld.
ook, zowel Britse als Amerikaanse spelling worden in dit artikel gebruikt, afhankelijk van of ik Dr. Wickham citeer of mijn gedachten deel. Lees vrij om citaten van Dr. Wickham te lezen met een mooi accent - ik doe!
Je kent de vier bloedsoorten al, toch? Welnu, naast A, B, AB of O zijn, zijn we allemaal ook Rhesus Positive of Rhesus negatief. Wat dit betekent is dat sommigen van ons resus -eiwitten in ons bloed hebben (wat ons positief maakt) en sommigen doen ons niet (negatief). Van de Rhesus -eiwitten is de D -factor de meest voorkomende. Dat is wat we in dit bericht zullen bespreken.
Kaukasiërs zijn het meest waarschijnlijk Rhesus Factor D negatief (RHD-). Ongeveer 15% van de bevolking mist het eiwit.
Sommige mensen geloven dat het gebrek aan resus D -factor een indicatie is van buitenaards erfgoed. Ik ga persoonlijk met de genetische mutatietheorie. 🙂
Hoewel normaal het bloed van een moeder en baby niet mengen tijdens de zwangerschap-fungeert de placenta als een bemiddelaar die voedingsstoffen transporteert en afval zonder te vermengen-problemen kunnen optreden als bloed zich mengt wanneer een vrouw RH-negatief is.
Als de baby RHD-positief is, zal het immuunsysteem van de moeder reageren op de aanwezigheid van het Rhesus D-eiwit door er antilichamen tegen te creëren-een proces dat sensibilisatie wordt genoemd.
Als uw baby RH -negatief is, is er geen risico op sensibilisatie.
Als je man ook RH-negatief is, zal je baby ook RH-negatief zijn. U kunt een bloedtest aanvragen om zijn RH -status te achterhalen.
Ook hebben Sequenom Laboratories onlangs een foetale RH D -genotyperingstest vrijgegeven die 99% nauwkeurig is wanneer ze in het eerste trimester worden uitgevoerd. De test wordt uitgevoerd met alleen het bloed van de moeder, en het enige nadeel is dat er soms extra analyse nodig is als je een meisje hebt, wat betekent dat je het geslacht van je baby kent als je extra testen nodig hebt. Ik ben een fan van verrassingen, maar ik zou persoonlijk om deze test vragen als ik RH-negatief was.
Hier is de deal:het D -antigeen bestaat uit vele delen die historisch een mozaïek worden genoemd. Sommige mensen hebben delen van het mozaïek, maar niet alle - deze individuen zouden een "gedeeltelijke D" -uitdrukking hebben. Als een persoon met gedeeltelijke D-status het bloed van een RH D-positief individu tegenkomt, zal zijn immuunsysteem reageren op de delen van de mosiac die ze niet in hun bloed dragen.
Aan de andere kant hebben sommige mensen die als Rhesus-negatief zijn geclassificeerd, eigenlijk de volledige mosiac, alleen in kleinere hoeveelheden dan typische RH D-positieve individuen. Theoretisch mogen deze individuen geen anti-D maken, omdat ze alle delen van de mosiac bezitten. (Bron) In het verleden werden personen met zwakke D als functioneel RH-positief beschouwd, maar recente veranderingen in richtlijnen hebben ze als voorzorgsmaatregel opnieuw geclassificeerd. Dit komt omdat er een heel kleine kans is dat ze een reactie kunnen hebben. Het enige gepubliceerde rapport dat ik kon vinden van een zwakke D -persoon die een reactie op het resus D -eiwit had, was echter in het geval van auto -immuniteit. Met andere woorden, ze reageerden op hun eigen eiwitten, niet die van iemand anders. (bron)
Als sensibilisatie plaatsvindt tijdens het geboorteproces, zullen alle toekomstige resus-positieve baby's waarmee de moeder zwanger wordt, worden beïnvloed. Dit komt omdat “de antilichamen het membraan bij de placenta kunnen oversteken (hoewel het werkelijke bloed niet kan) en de resus -eiwitten in het bloed van de baby kan aanvallen. Dit kan een breed scala aan problemen veroorzaken, van milde geelzucht tot ernstige hesus hemolytische aandoeningen, die in het ergste geval kunnen leiden tot de dood van de baby. Hoewel een veel groter deel van de baby's die lijden aan resusziekte tegenwoordig overleven als gevolg van vooruitgang in de zorg, kunnen ze bloedtransfusies, vroege levering of intensive care vereisen. ” (Wickham p.4)
Eerstgeboren kinderen worden meestal niet getroffen, tenzij de moeder vóór de zwangerschap werd gesensibiliseerd door een bloedtransfusie of zwangerschapsverlies. Als sensibilisatie om een of andere reden echter vroeg in de zwangerschap plaatsvond en niet werd behandeld, kan de resusziekte optreden.
Een flowcytometrietest kan worden uitgevoerd om te bepalen of feto-maternale bloedingen zijn opgetreden.
Ja, dat kan.
Rhogam is gemaakt van het bloed van RH-negatieve personen die zichzelf opzettelijk hebben "geïnfecteerd" met Rh D-factor om antilichamen te produceren. De antilichamen worden vervolgens in de moeder geïnjecteerd met als doel elke Rh D -factor te neutraliseren die in de bloedbaan van de moeder is gelekt. Indien gevangen op tijd, wordt de RH D geneutraliseerd voordat haar immuunsysteem reageert.
Ja, maar niet in 100% van de gevallen. Experimentele modellen suggereren ook de mogelijkheid dat het in zeldzame gevallen de immuunreactie van een vrouw kan intensiveren in plaats van deze te onderdrukken. (bron)
Rhogam is een klasse C-zwangerschapsgeneesmiddel, wat betekent dat “reproductiestudies voor dieren een negatief effect op de foetus hebben aangetoond en er zijn geen adequate en goed gecontroleerde studies bij mensen, maar potentiële voordelen kunnen het gebruik van het medicijn bij zwangere vrouwen ondanks potentieel rechtvaardigen risico's. " (bron)
“De bekende en gedocumenteerde bijwerkingen die door de fabrikanten en farmaceutische richtlijnen worden vermeld, zijn lokale ontsteking, malaise, koude rillingen, koorts en, zelden, anafylaxie. Sommige vrouwen hebben gemeld dat ze een intens irritante uitslag hebben die het hele of een groot deel van hun lichaam bedekt na toediening van anti-D. Verdere zorgen zijn onder meer die van het immuunsysteemcompromis en de kwestie van sommige farmaceutische bedrijven die een op kwik gebaseerd conserveermiddel gebruiken, die sommige vrouwen actief kiezen om te vermijden vanwege potentiële toxiciteit. " (Wickham p.7)
Een opmerking over Mercurius:in de VS worden alle Rhogam-opnamen geëtiketteerd als kwikvrij. Zoals de FDA hier echter zegt, kunnen vaccins die als kwikvrij worden gelabeld nog steeds sporenhoeveelheden bevatten. Dit komt omdat bedrijven het in het productieproces gebruiken en vervolgens zoveel mogelijk eruit filteren. Hoewel Rhogam geen vaccin is, ben ik begrepen dat het ook sporenhoeveelheden kan bevatten vanwege vergelijkbare productieprocessen.
“Het tweede probleem is dat van door bloed overgedragen infecties. Anti-D is een bloedproduct en als zodanig als het potentieel om dergelijke infecties te dragen. De risico's van anti-D in dit gebied worden verergerd door het feit dat het bloed dat wordt gebruikt om het product te maken, wordt samengevoegd, dus bloed van een geïnfecteerde donor kan in enkele honderden doses van het product eindigen. Enkele jaren geleden hebben meer dan 3000 vrouwen in Ierland hepatitis C opgelopen van geïnfecteerde anti-D (Miesel et al., 1995), en HIV is ook overgedragen via anti-D (Dumasia et al., 1989). Hoewel beide virussen nu worden gescreend en onschadelijk zouden worden gemaakt door de betrokken zuiveringsprocessen, heeft de meest dringende zorg betrekking op de aanwezigheid van nog onbekende virussen, die mogelijk niet worden gedood door huidige behandelingen. We kunnen duidelijk alleen anti-D vertonen en behandelen op die virussen die we weten en hebben de effectieve middelen om te behandelen. ” (Wickham p. 7, nadruk van mij)
Mogelijk. Deze studie suggereert dat in sommige experimentele modellen passieve antilichaambehandelingen zoals Rhogam het tegenovergestelde hebben gedaan van wat ze willen doen. Met andere woorden, ze versterkten de immuunrespons bij blootstelling in plaats van het te annuleren.
Ze wijst er ook op dat “ongeveer 10 procent van de anti-D die aan de moeder wordt gegeven de placenta naar de baby zal oversteken (Hughes-Ones et al., 1971; Urbaniak, 1998). Studies hebben aangetoond dat dit ervoor zorgt dat een deel van de baby's positief testen op antiglobulines (via een directe Coombs -test) nadat ze zijn geboren (Bowman en Pollock, 1978; Tovey et al., 1983; Herman et al., 1984). De weinige studies die hiernaar hebben gekeken, hebben gesuggereerd dat, hoewel baby's wat bloedarmoede kunnen ondergaan, dit geen behandeling vereist in de onmiddellijke postnatale periode. Hoewel Romm (1999) erop wijst dat de fabrikanten van Anti-D duidelijk stellen dat dit niet aan baby's moet worden gegeven, heeft niemand overwogen of er langetermijngevolgen hiervan zijn. Er moet aan worden herinnerd dat ongeboren baby's ook zullen worden blootgesteld aan de risico's waarmee vrouwen worden geconfronteerd, zoals die van virusoverdracht. Is het ook mogelijk dat een baby het equivalent van een anafylactische reactie kan ondergaan? Als dit een mogelijkheid is, hoe zou dit dan manifesteren, en is er een manier waarop we het zouden kunnen behandelen voordat het te laat was? " (Wickham p. 45-46)
Sensibilisatie “kan een reeks problemen veroorzaken, van milde geelzucht tot ernstige hesus hemolytische aandoeningen, die in het ergste geval kunnen leiden tot de dood van de baby. Hoewel een veel groter deel van de baby's die lijden aan resusziekte tegenwoordig overleven als gevolg van vooruitgang in de zorg, kunnen ze bloedtransfusies, vroege levering of intensive care vereisen. ” (Wickham p.4)
Ja. Ten eerste werden alle klinische proeven op Rhogam uitgevoerd in de late jaren 60 en vroege jaren 70 - een tijd waarin de geboorte door veel, zo niet de meeste beoefenaars inherent gevaarlijk werd beschouwd. Interventies zoals inductie, episiotomieën, anesthesie, koordopname, enz. Waren in veel gevallen routine - een realiteit die volgens sommige bewijzen de gerapporteerde sensibilisatiesnelheid kan hebben verhoogd. We zullen meer bespreken waarom later, maar laten we het eerst over de studies zelf hebben.
Van de negen belangrijke klinische onderzoeken:
Dit wil niet zeggen dat Rhogam in sommige gevallen niet nuttig is - het is duidelijk. Er blijven echter vragen over de vraag of de voordelen zijn overdreven (bewust of onbewust) en of een geboorte met een lage interventie het sensibilisatierisico kan verminderen. (Nogmaals, daarover later meer.)
We weten het niet. De standaarddosis in het VK, Frankrijk, Ierland en Canada is ongeveer 100 mg, terwijl de standaarddosis in de Verenigde Staten 300 mg is. Anders dan Frankrijk geven de meeste Europese landen tussen de 200-300 mg. Bij een lagere dosering is er zorgen dat als het bloeden groot is, er niet genoeg rhogam in de bloedbaan zal zijn om het te annuleren. Bij hogere doseringen zijn er zorgen over verhoogde anafylactische en andere reacties. (Wickam p.26)
"Over het algemeen was het gemiddelde percentage van iso-immunisatie van vrouwen in controlegroepen 7,5 procent (186/2488), wat betekent dat ongeveer 90 procent van de resus-negatieve vrouwen die een resus-positieve baby geven, onaangetast blijven." (Wickham p.17)
Of om het op een andere manier te zeggen, een bepaalde vrouw heeft een kans van 1 op de 4000 om een volgende baby van de resusziekte te verliezen als ze geen routinematige prenatale anti-D heeft. [Voor jou niet-Britse mensen, dit betekent routinematige rhogam-opnamen tijdens de zwangerschap.] Dit betekent natuurlijk niet dat [een routine Rhogam-opname tijdens de zwangerschap] haar totale bescherming tegen deze uitkomst zal bieden, net zoals het huidige postnatale programma aanbiedt Geen absolute garantie. ”
Nee.
Volgens Dr. Wickham zal sensibilisatie “geen invloed hebben op de eerste baby van een vrouw, tenzij iso-immunisatie eerder heeft plaatsgevonden (zoals uit een niet-overeenkomende bloedtransfusie, of op het moment van een abortus of miskraam). Als echter resus-antilichamen worden geproduceerd, kunnen daaropvolgende resus-positieve baby's worden beïnvloed omdat de antilichamen nu in staat zijn om het membraan over te steken bij de placenta (hoewel het werkelijke bloed niet kan) en de Rhesus-eiwitten in het bloed van de baby aanvallen. ” P>
Om te verduidelijken, worden eerstgeboren kinderen meestal niet getroffen, tenzij de moeder vóór de zwangerschap werd gesensibiliseerd door een bloedtransfusie of zwangerschapsverlies. Als sensibilisatie om een of andere reden echter vroeg in de zwangerschap plaatsvond en niet werd behandeld, kan de resusziekte optreden. Het is echter zeer zeldzaam. Hier is de wiskunde:
Zoals eerder vermeld, wordt de snelheid van sensibilisatie in controlegroepen geschat op ongeveer 10%, wat betekent dat 90% van de RH-negatieve vrouwen die een RH-positieve baby hebben gebaard geen immuunreactie ervoer. Van de 10% die werden getroffen, ervaren 86 van de 100 ervaren sensibilisatie bij de geboorte. Dat betekent van de 10% die gevoelig kan worden, slechts 14% van die personen zal sensibilisatie ervaren vóór het geboorteproces.
Bepaalde verloskundige procedures, zoals vruchtwaterpunctie, bemonstering van het foetale bloed of chorionische villusbemonstering, is bekend dat ze de kans op het mengen van moeder- en foetale bloed vergroten. Veel verloskundigen zijn echter van mening dat andere procedures vergelijkbare effecten kunnen hebben.
Bij het interviewen van verloskundigen voor haar boek, vond Dr. Wickham de volgende procedures van zorg:
“Ultrasonografie werd op twee manieren als een risicofactor voor transplacentale hemmorhage beschouwd. De eerste betreft het potentiële trauma dat kan worden veroorzaakt aan de placenta door de beweging van de transducer over de buik. Midwives merkten op dat een aantal vrouwen hun placenta aan de voorste wand van hun baarmoeder hebben bevestigd, waar de transducer tijdens de scan wordt verplaatst. Er werd aangevoerd dat de druk die op de transducer werd uitgeoefend om de relevante delen van de baarmoeder, baby en placenta te visualiseren, in sommige gevallen een klein deel van de placenta zou kunnen scheiden van de wand van de baarmoeder, en dus bloedingen van foetaal te veroorzaken Schepen in de maternale circulatie. ”
Zoals we later zullen bespreken, veroorzaakt het normale detachement van de placenta tijdens de geboorte geen bloedingen van de foetale kant. Wickham wijst er ook op dat bloedingen alleen kunnen optreden als de placenta niet optimaal gezond is, maar ook suggereert dat de neiging van een baby om "rond te springen" of in een echografie te springen, kan de kans vergroten dat een kleine hoeveelheid schade wordt aangericht aan de placenta of koord, wat kan leiden tot fetomaternale bloeding. (Wickham p.79)
Gedachten over hoe synthetisch oxytocine fetomaternale bloedingen kan veroorzaken, zijn twee viel. Ten eerste heeft het de neiging om onnatuurlijk sterke contracties te creëren, waardoor de placenta te vroeg kan scheiden. In de meeste gevallen van normale fysiologische geboorte gaat de placenta door een specifiek detachementproces dat door sommigen wordt gedacht om de kans op fetomaternale bloeding te verminderen. Kortom, er zijn twee kanten aan een placenta - die van de moeder en de baby. De moederszijde wordt verondersteld los te maken en te bloeden in plaats van die van de baby. Vroege onthechting kan veroorzaken bloeden aan de baby's kant van de placenta, waardoor het bloed van de baby de bloedbaan van de moeder binnenkomt.
Ten tweede vermindert pitocine de productie van natuurlijke oxytocine door een vrouw, die het placenta -detachement vergemakkelijkt. Het probleem hier is dat als de placenta erin slaagt intact te blijven door door pitocine geïnduceerde contracties, het dan moeite kan hebben om op het juiste moment los te komen omdat de natuurlijke regulatie van de vrouw van oxytocine is verstoord.
“Het is logisch dat elk instrument dat in de baarmoeder wordt ingevoegd, zelfs met extreme zorg, een licht trauma aan de placenta kan veroorzaken; Licht trauma kan alles zijn wat nodig is voor het bloeden van fetomaternale bloedingen tijdens de geboorte. ” (Wickham p.81)
Episiotomieën remmen de natuurlijke productie van een vrouw van oxytocine, die van vitaal belang is voor optimale placenta -scheiding.
“Fundale druk kan opzettelijk optreden, waar de bedienden op de fundus duwen om te proberen de geboorte van een baby of de placenta te versnellen, of per ongeluk, waar de vrouw wordt gevraagd een positie aan te nemen die onnodige druk op de bovenkant van haar baarmoeder uitoefent . Nogmaals, verloskundigen suggereerden dat dit de placenta -hechting en fysiologie zou kunnen verstoren en mogelijk fetomaternale transfusie kon veroorzaken. ” (Wickham p.82)
In tegenstelling tot instinctief duwen, wordt gedacht dat niet-fysiologisch duwen leidt tot een toename van de intra-uteriene druk, die op zijn beurt trauma kan veroorzaken naar de placenta of mogelijk de breuk van kleine vaten. Gericht duwen is meestal betrekking op de Valsalva Manouvre, waar de vrouw de opdracht krijgt om diep adem te halen en zo lang mogelijk te duwen. Het feit dat de Valsalva Manouvre oorspronkelijk werd uitgevonden als een methode om pus uit het oor met geweld te verwijderen, zou het idee ondersteunen dat dit voldoende kracht zou kunnen creëren om elders in het lichaam trauma te veroorzaken. " (Wickam p.82)
De meeste anesthetica bevatten vasodilatoren, die ervoor zorgen dat bloedvaten zich verbreden. “Deze vaatverwijders kunnen door het lichaam worden gedragen, waardoor de verwijding van vaten in en rond de placenta mogelijk wordt veroorzaakt. Dilatatie van deze vaten kan dan leiden tot de ontsnapping van bloed uit foetale vaten, 'vooral als dit gebeurt rond de tijd dat de placenta scheidt. (Wickham p.83)
Het gebruik van anesthesie verhoogt ook vaak de behoefte van een vrouw aan andere interventies die haar vatbaarder kunnen maken voor fetomaternale bloedingen.
“Het gebruik van gecontroleerde koordtractie werd ook als potentieel schadelijk beschouwd; Nogmaals, het effect van een begeleider die aan het snoer trekt, kan zijn om onderdelen of alle placenta te laten scheiden voordat dit fysiologisch zou hebben plaatsgevonden, met hetzelfde resultaat. De druk van de hand van een begeleider op de baarmoeder, een procedure die routinematig wordt gebruikt met gecontroleerde koordtractie om de baarmoeder te 'bewaken' van omgekeerd, kan ook de delicate fysiologie van placenta -scheiding beïnvloeden of foetale vaten veroorzaken om te barsten. " (Wickham p. 90)
"Vroege klem kan het bloed terug in de placenta dwingen, wat de kans op antilichaamsensibilisatie voor RH -negatieve moeders verhoogt die een RH -positieve baby hebben." (Bron) Er is gesuggereerd dat zelfs het aanraken van het snoer om te zien of het is gestopt met pulseren, het delicate transfusieproces van placenta naar baby kan verstoren.
Hoewel er geen formele studies zijn geweest naar stappen die kunnen worden genomen om het sensibilisatierisico te verminderen, suggereren sommige verloskundigen bepaalde supplementen en levensstijlveranderingen die de placenta kunnen versterken en het immuunsysteem kunnen ondersteunen.
Klik hier om mijn vervolgbericht te lezen over hun aanbevelingen.
Heb je/zou je een Rhogam -schot krijgen? Waarom of waarom niet?