Het aardewerk dat vroege Amerikaanse kolonisten produceerden, was meestal voor eigen gebruik. Zonder ovens die hoge baktemperaturen konden produceren, produceerden ze meestal aardewerk met lokale klei. Duitsers beïnvloedden aardewerk in de noordelijke staten. Engelsen, Afrikanen en Duitsers maakten aardewerk in het Zuiden.
Duitsers in Pennsylvania maakten van het midden van de 18e tot de 19e eeuw gedecoreerd aardewerk met technieken uit hun thuisland in het Rijndistrict. Volgens de website Oldandsold.com gebruikten ze lokale gele klei en maakten ze sgraffito- en slipaardewerk.
Halfvloeibare klei of slip werd zowel als wasmiddel voor het bakken als als decoratie gebruikt. Sgraffito verwijst naar een techniek waarbij de oppervlaktelaag wordt weggesneden om een andere basiskleur te onthullen. De Duitsers gebruikten ook lood voor beglazing.
New England-pottenbakkers maakten steengoed en rood aardewerk voor huishoudelijk gebruik van de jaren 1770 tot het midden van de 19e eeuw. Redware is gemaakt van baksteenklei die op laag vuur is gebakken en geglazuurd met lood. Steengoed was een harder product dat bij hogere temperaturen werd gebakken. Connecticut werd beroemd om bonenpotten en Vermont werd bekend om ruwe aardewerkfiguren van koeien, honden en leeuwen uit Bennington, en gevlekt aardewerk met een bruin glazuur uit Bennington en Burlington.
Vroege zuidelijke pottenbakkers gebruikten Engelse technieken. Volgens het tijdschrift Southeastern Antiquing and Collecting waren de vormen meer eivormig, met afgeronde schouders. Vormen werden meer algemeen afgerond, dan rechter. Vroeger steengoed was van hogere kwaliteit, dat achteruitging door snellere, goedkopere productie en moeilijke tijden na de burgeroorlog toen plantage-aardewerkerijen verdwenen. Alkalische en slipbeglazing waren gebruikelijk.