Cellofaan, uitgevonden in de vroege jaren 1900, is nu tot bloei gekomen om in alle aspecten van ons leven te worden gebruikt; van koken, voedselbescherming tot het inpakken van cadeautjes. De uitvinding van cellofaan was een ongeluk dat ongelooflijk nuttig is geweest. Tegenwoordig danken voedselverpakkingen, tape en zelfs medische benodigdheden hun bestaan aan de uitvinding van cellofaan.
In 1908 probeerde een Zwitserse chemicus, Jacques Brandenberger, een vlekbestendig tafelkleed te maken terwijl hij in een Franse textielfabriek werkte. Hij bedekte het tafelkleed met een viscosefilm, maar realiseerde zich al snel dat niemand deze "plastic" doeken zou kopen. Wel realiseerde hij zich dat deze viscosefilm andere mogelijkheden bood. Tien jaar later had hij een machine ontwikkeld die wat hij 'cellofaan' noemde, 'cello' van cellulose en 'phane' van 'diaphane' zou produceren, wat Frans is voor 'transparant'. In 1919 werd cellofaan publiekelijk verspreid en in 1927 werd de film verbeterd met een waterdichte lak.
Ruwe cellulose is de basisbouwsteen voor de aanmaak van cellofaan. De ruwe cellulose wordt behandeld met een alkali, zoals natriumhydroxide, en wordt vervolgens gemengd met koolstofsulfide. Dit mengsel vormt viscose, dat vervolgens enkele dagen wordt gerijpt. Nadat de viscose is verouderd, wordt deze door een spleet in een verdunde zuuroplossing geduwd. Nadat de cellulose is opgelost, vormt zich een neerslag, de geregenereerde cellulose die bekend staat als cellofaan.
Cellofaan is oorspronkelijk gemaakt om een vlekbestendig tafelkleed te maken. Het idee groeide al snel uit tot een doorzichtige wikkel die materialen kon bevatten en tegenhouden, zoals in verpakkingen. In 1927 werd er een watervaste lak aan de film toegevoegd waardoor het gebruikt kon worden om voedsel te bewaren, aangezien het zowel lucht- als waterdicht was. Tegenwoordig wordt cellofaan gebruikt in voedselverpakkingen, geschenkverpakkingen en doosverpakkingen en heeft het vele andere toepassingen.
Cellofaan is bij correct gebruik niet gevaarlijk. Veel mensen slagen er echter niet in om materialen correct te gebruiken. Het grootste gevaar dat cellofaan vertoont, is het gevaar van verstikking. Door het luchtdichte karakter van cellofaan kan het inademen of het bedekken van uw luchtwegen verstikking veroorzaken, vooral bij jonge kinderen en huisdieren. Brandend cellofaan produceert een rook die vergelijkbaar is met die van brandend hout, wat niet dodelijk is, maar schadelijk kan zijn voor mensen met zwakke longen.
Cellulose is een lange keten van suikermoleculen, die zo met elkaar verbonden zijn dat ze ongelooflijk sterk zijn. Cellulose is de belangrijkste bouwsteen van plantencelwanden, evenals veel textiel en papier. De keten van suikermoleculen bestaat uit glucoseverbindingen, waarvan hydroxylgroepen uit de keten ontspruiten. Deze kettingen wikkelen zich in elkaar en verbinden de hydroxylgroepen tot een halfgevlochten streng met een enorme duurzaamheid.